میگن یه مطربی بود درمشهدبه نام  کریم تارزن خیلی بد بود…

تارش سر شونش بود.داشت می زد و می رفت.

تو راه دید یه جایی جمعیت خیلی زیاده.دم بازار فرش فروشای مشهد.پرسید چه خبره اینجا؟گفتن که آسیدهاشم نجف آبادی اینجا منبر میره(ایشان اهل دل بود.صاحب نفس بود.نفسش در مردم اثر می کرد).

کریم تار زن یه مرتبه با خودش گفت که بریم در خونه خدا.ببینیم این چی می گه که این قدر مردم جمع میشن تا تو نگاه می کنی کار من آه کردن است… ای به فدای چشم تو این چه نگاه کردن است خدا توبه کرد به سوی این کریم تارزنه.وارد مسجد شد.شلوغ بود.

همون دم در که مردم کفشاشونو در میارن زانو زد و نشست.

مرحوم آسید هاشم رو منبر نشسته بود.

دید یه مشتری براش اومده. از اون مشتریای عالی.بحثشو عوض کرد آورد توی توبه و رحمت و مغفرت حق.با لحن شیرینی که داشت شروع کرد این ابیات معروف رو خوندن:

باز آی باز آی هر آنچه هستی باز آی… گر کافر و گبر و بت پرستی باز آی این درگه ما درگه نومیدی نیست…….. صد بار اگر توبه شکستی باز آی

تارزنه شروع کرد گریه کردن.دستشو بلند کرد.صدا زد آی آقا یه سوال دارم ازت.

سرها برگشت عقب ببینن سائله کیه.دیدن مطربه اومده.آلودهه اومده.

ـسوالت چیه؟بپرس

ـگفت رو منبر از قول خدا داری می گی باز آی باز آی هر آنچه هستی باز آی.

سوالم اینه که اگه من آلوده برگردم رام می ده؟آخه من خیلی بدم.

ـگفت عزیز دلم خدا در خونشو برا تو وا کرده.

منم برا تو منبر رفتم.خدا این مجلسو برا تو آماده کرده.

کریم تارشو بلند کرد زد زمین.تار شکست.گفت آقای نجف آبادی قیامت شهادت بده که من آمدم.آشتی کردم.

یکی از علمای بزرگ مشهد می فرمود :کار این تارزنه به جایی رسید هر که در مشهد یه حاجت سختی داشت صبح میومد پیش این تارزنه می گفت آقا امروز رفتی حرم امام رضا سفارش ما رو بکن می رفت سفارش می کرد امام رضا حرف این مطربه رو می خرید.(رحمت خدا خیلی زیاده.حدیث داره خدا ۱۰۰قسمت رحمت داره.یه قسمتشو بین همه موجودات هستی تقسیم کرده تمام این محبتا به برکت اون یه قسمته.۹۹قسمت رحمتشو نگه داشته قیامت بین بنده هاش تقسیم کنه)